Za chwilkę święta. Zatrzęsienie świątecznych postów może przytłoczyć. Kiedyś tam pisałam już o świętach, więc możecie zajrzeć do mojej blogowej, archiwalnej poezji- Dżingubels. Nie chce mi się wybierać prezentów na blogowej łiszliście, nie chce mi się wałkować tego tematu. Jest jednak jedna rzecz, która troszkę ze świętami się wiąże, a którą uwielbiam- jedzenie!
Jak widzicie, od zawsze bardziej wolałam jeść, niż gotować. Ale, że z Matką Boską już nie mieszkam od kilku lat, to i gotować trzeba, bo co jak co, ale nawpierdalać to ja się lubię. Mój brat chyba do dziś czuje się w kuchni lepiej niż ja, ale i ja zrobiłam postępy, od przypalania wody- do całkiem awangardowych obiadów doszłam. Nie jest źle. Mimo wszystko chętnie wracam do lat, kiedy byliśmy karłami i jadało się to czy tamto.
Jako odwieczny wykolejeniec, nigdy nie przepadałam za słodyczami. Jadłam, ale dozowałam sobie i do dziś tak robię, bo jedna kostka czekolady zamula mnie na miesiąc. Kiedy cofnę się do czasów karlicy, pamiętam, że miałam dwa specjalne zeszyty, do których wklejałam etykietki ze słodyczy. Czy ktoś jeszcze pamięta czekoladę Danusię? Zeszyty były nie byle jakie, bo kolorowe, zdobyte gdzieś cudem przez Matkę Boską. Wiecie, to były czasy, kiedy powszechne były jeszcze bruliony w szarych okładkach, z nadrukiem kamienic z różnych miast Polski. A ja miałam kolorowe, czcigodne i najprawdziwsze, zachodnie zeszyty. Szał. I szły tam etykietki. Na honorowym miejscu wkleiłam papierek po gumach Hollywood. To był rarytas! Wujek z Warszawy przywiózł paczuszkę gum do żucia. Nie było jeszcze Orbitek. Holiłudy były pierwszymi i bardzo pożądanymi relikwiami zachodu. Podzieliłam się zdobyczą, z siostrą mamy, którą zawsze traktowałam jak moją, starszą siostrę. Wyszło nam po 2 i pół listka. Dzieliłyśmy dzielnie, ale to ona zaiwaniła główne opakowanie- żeby nosić w plecaku, na widoku 😉
Zbierałam też figurki z Jajek Niespodzianek, czekolada średnio mi szła, ale zawartość stała na półce w moim pokoju. Co sobotę ściągałam wszystkie artefakty,czyściłam wszystko i ustawiałam od nowa, a były tego dziesiątki, może i setki. Wracając do czekolady- kiedyś Matka Boska kupiła nam Nutellę, nowość, szał i omajgad. Po kilku kanapkach chyba się porzygaliśmy, a słoik z drogocenną mazią dostały sikorki. Nie wiem czy rzygały. Oczywiście żarłam na sucho Vibowit, a na odpust szłam, żeby kupić picie w woreczku i watę cukrową. Wracałam oblepiona, a za mną leciało stado os. Ze słodkości lubiłam cukierki pudrowe i batony Pawełki, które regularnie dostarczał nam dziadek. Właściwie pradziadek. Ale te Pawełki, to były inne Pawełki! Więcej w nich było alkoholu, niż czekolady! Ale jakoś nikt się nie czepiał, a i nikt najebany nie chodził. Chyba. Pawełki miały inne opakowania- sreberko i na wierzchu nakładany papierek.
Flipsy kukurydziane dostarczała ciotka. Dostarczała je na tony, bo akurat w Zamościu otworzono pierwszy market, chyba Max, jak dobrze pamiętam. Jak już nie mogliśmy ich jeść, sklejaliśmy z nich zwierzątka. Na ślinę oczywiście. Mama była dealerem gum do żucia. Codziennie dostawaliśmy po jednej. Chyba, że coś odpierdoliliśmy, to była kara i nie dostawaliśmy nic. Świetna metoda wychowawcza- bez krzyków i klapsów. Da się? Się da! Historyjki z Turbo i Donalda. Katalogi z naklejkami z Barbie, Dynastią, Gremlinami, A potem guma Alf, pewnie rakotwórcza, ale język pozostawał granatowy na trzy dni. A propos rakotwórczych pychotek. Kukuruku! To był wafel! Dziadek Stanisław kupował codziennie po wafli i chleb z buzią. Codzienny rytuał jedzenia buzi i Kukuruku. A ta buzia, to był pęknięty chleb. Teraz chleby nie pękają. Nie smakują tez, jak ten z piekarni przy parku.
Wpieprzało się papierówki z robakiem, wytarte o spodnie, orzechy prosto z leszczyny, suszone na grzejniku jabłka, co to był za smak! Zielone, ledwie muśnięte słońcem truskawki w glinie, rzodkiewka i młoda marchewka opłukana pod rynną, w deszczówce. Jedliśmy też grzyby, które wcześniej sami zbieraliśmy. Do dziś dziwi mnie, jak ktoś może pomylić kanię z muchomorem. Nam się nie zdarzało. Przecież żyjemy. Jedliśmy to wszystko i nic nam nie jest! A jak nam się jeść nie chciało, to nikt siłą do stołu nie ciągnął. Cały dzień lataliśmy po dworze, czasem wpadliśmy do kuchni, żeby złapać w brudną rękę, chleb ze śmietaną i cukrem i dalej do zabawy. Po takich harcach, nikt nas nie musiał namawiać do jedzenia- obiad od Mamy, potem obiad od Babci i można było zaczynać kolacje. A na deser prażynki okienka, prosto z gara pełnego oleju.
A rękę do przypraw mam po Babci Gieni. Ręce Babci sypiąc pieprz lubiły się wygłupić, Babcia zawsze mówiła, że nad garnkiem zawsze jej się ręka trzępci. I ja zawsze trzępnę. Jak mi się sypnie, to nawet herbata wychodzi pikantna, a ja lubię pikantne dania. Cebularze Babci Gieni, to było mistrzostwo świata! Oczywiście pieprzu tyle co cebuli. A ten zapach, ah! Albo pierogi z kominkami. Kominki to takie grzyby 😉 I dużooo pieprzu. Mleka od krowy nie piłam, bo nienawidzę mleka, tak samo jak wątróbki, ale tylko te dwie rzeczy są u mnie zakazane. Za to podjadałam parowane kartofle dla świń haha 😀 Lubię kartofle.
A jedliście kiedyś fuszer? W zależności od regionu fuszer ma różne nazwy- kulesza, lemieszka, prażucha, chałajda, ale i tak najlepsza nazwa to psiocha 🙂 Takie tam kartofle tłuczone z wodą i mąką, polane tłuszczem ze skwarkami i cebulką- samo zdrowie i jem do dziś. Może dlatego od lat ważę 50 kg? Dieta cud. W domu robiło się tez kutaski, przez wiele lat nazywane kociaczkami, żebyśmy przypadkiem w szkole nie powtórzyli, czym nas Matka Boska karmi. Kutaski to po prostu paluszki serowe, smażone jak pączki i obtaczane w cukrze pudrze. Podobno dzieci nie lubią szpinaku. Gówno prawda, kocham do dziś. A jeszcze lepsza od szpinaku była chabetuła ( zwana tez chałajdą). Taki dziki szpinak. A na prawdę- lebioda, nazywana tez komosą białą. Dopiero niedawno doczytałam, że starsze okazy mogą być trujące. Dziwne, zawsze to jadłam na tony i nawet sraczki nie miałam. Podjadałam też świeże wędliny prosto z wędzarni. Zalewałam sałatę rozgrzanym tłuszczem z jajecznicą. Topiłam (nadal to robię) biały ser, który kilka dni stał w cieple, do tego jajeczko i domowy ser topiony gotowy. Pycha. Jabczanka- czyli zupa owocowa z jabłek. Ciasto z pierogów pieczone na blasze, fajerce, na piecu kaflowym. Nazywałam ten rarytas podeszwami, albo sarniną. Czemu sarnina? Bo jak mama powycinała kółka na pierogowe skórki, to zostawały takie fifraki jak sarenki, więc sarnina. A najlepsze ciasto? Przaśniak od Babci, albo biszkopt z truskawkami.
Nikt nie chorował, nikt nie narzekał. No dobra. Jest taka jedna historia z jedzeniem i narzekaniem. Odwiedzili mnie dwaj sąsiedzi, dalecy kuzyni. Jeden rok, drugi dwa lata starszy. Bawiliśmy się w piaskownicy. Zrobiłam im pyszne babki piaskowe i kazałam im jeść. Nie chcieli. Zebrali zjebkę. Kto to widział, przyjść w goście i jedzenia odmawiać?! Stałam nad nimi, a oni jedli i płakali. Zjedli do czysta. Mi się nie odmawia. Na zdrowie.
A Wy jakie smaki pamiętacie z dzieciństwa? Za czym tęsknicie, a co robicie do dziś w swoich kuchniach?
